Horizon: Forbidden West Review - Een masterclass in world building (2024)

Het Amsterdamse Guerrilla Games stond jaren bekend om zijn Killzone games, tot het in februari 2017 Horizon Zero Dawn uitbracht. De hele wereld keek plots naar ons kleine landje aan de Noordzee, want hoe kon het dat een studio die nog nooit een open wereld game had gemaakt, zo'n top product aflevert? Inmiddels zijn we nog vijf jaar verder en komt het vervolg uit op het uiterst succesvolle Horizon Zero Dawn. Met Forbidden West zien we dat Guerrilla niet alleen de bestaande features en gameplay die werden opgezet in Zero Dawn wilde verbeteren, ze willen het uitbreiden en perfectioneren. Horizon Zero Dawn was mijn favoriete game voor PlayStation 4 en mede daarom waren de verwachtingen hoog voor Horizon Forbidden West. Na inmiddels bijna 50 uur in de game, kan ik zeggen dat ik nog lang geen zin heb om de controller weg te leggen en dat Guerrilla Games er met vlag en wimpel in is geslaagd om Forbidden West een waardig vervolg te maken.

Hieronder volgt een volledig spoiler vrije review van Horizon Forbidden West. We zullen geen spoilers geven over het verhaal, speciale personages en/of gebeurtenissen in de game waarvan wij denken dat je die zelf moet ervaren.

Wil je de review in video format zien, bekijk dan de video hieronder.

Horizon Forbidden West is dus een direct vervolg op Zero Dawn, dat een aantal maanden na het einde van die game verder gaat met Aloy haar avontuur. Aloy heeft de stad Meridian gered en de inwoners zijn haar eeuwig dankbaar daarvoor, maar de dreiging blijkt nog lang niet geweken. Sylas is vertrokken naar het Westen en lijkt daar snode plannetjes te hebben met de oude technologie die hij wist te stelen na het gevecht bij Meridian. Aloy is nog steeds vastberaden om haar rol in de wereld te vervullen en de mensheid te redden van wat komen zal. Zoals gezegd, zal ik verder geen spoilers geven van het verhaal, aangezien ik vind dat je dit volledig zelf moet ervaren, maar wat ik wel erover wil zeggen, is dat het verhaal van Forbidden West een wilde achtbaanrit is met veel verrassingen, verdrietige en mooie momenten. Het verhaal wist van begin tot eind te boeien, maakte mij nieuwsgierig naar het volgende puzzelstukje dat Aloy moest oplossen en wist keer op keer te verbazen met nieuwe informatie. Zelfs het einde van de game weet zo te prikkelen, dat ik al direct wil weten wat er gaat gebeuren na alles wat we hebben meegemaakt in Forbidden West, maar daar zullen we nog wat jaren op moeten wachten.

Aloy is gegroeid als mens

Als rode draad door dit verhaal zien we een iets andere Aloy dan we leerden kennen in Zero Dawn. Waarbij we in Zero Dawn opgroeiden met Aloy als een verstoten kind, heeft ze nu haar plekje in de wereld gevonden en lijkt ze vertrouwen te hebben in de mensheid. Ze heeft hier en daar wat vrienden gemaakt, die ervoor hebben gezorgd dat ze naast haar liefde voor Rost, nu ook andere mensen toelaat in haar leven. In Forbidden West zal je een aantal van die vrienden terug zien keren en zien we dat het Aloy makkelijker lukt om nieuwe vrienden te maken. Ze is immers de 'Redder van Meridian' en daarom wil ook iedereen haar vriend zijn. Ondanks dat blijft Aloy erg bescheiden en zag ze het simpelweg als haar taak om dit te doen, maar het is goed om te zien dat Aloy een groei heeft doorgemaakt en nu meer mensen toelaat. Vriendschap en verantwoordelijkheid zijn daarom ook belangrijke thema's in de game, waar Guerilla Games op een leuke manier mee om weet te gaan.

Gedurende de game zal je veel personages leren kennen die stuk voor stuk interessant zijn. Ze zijn uniek, gaan op hun eigen wijze om met Aloy en hebben allemaal zo hun eigen belangen in de wereld. Het was ontzettend interessant en met name knap om te zien, in hoeverre Guerrilla Games heeft nagedacht over de opzet van de wereld en zijn stammen. Bij elk gebied en de stam die daar woonde kon je van de kleding die ze droegen, tot de belangen die ze hadden en zelfs de manier waarop ze spraken zien dat er verschillen waren. Het was alsof de game vol zat met verschillende culturen en je na verloop van tijd zonder na te denken direct kon herkennen met welke stam je te maken had, wat hun problemen waren en hoe Aloy ze daarbij kon helpen.

Een verbonden wereld

Het was echt verbazingwekkend om te zien in hoeverre de wereld met elkaar verbonden is in Horizon Forbidden West. Wanneer je een opdracht vervulde aan de ene kant van de wereld, wisten na verloop van tijd personages in andere stammen wat je had gedaan en spraken ze je daar op aan. Wanneer je een groot moment had meegemaakt in de main quest, dan werd dit verwerkt in alle gesprekken die je voerde. Het is zelfs zo dat wanneer je een side quest oppakt voor je de main quest hebt voltooid, maar die pas gaat doen nadat je de main quest hebt gedaan, de side quest volledig andere dialogen heeft. Guerrilla Games heeft dus meerdere versies gemaakt van quests en dialogen. Wat jij te zien krijgt is afhankelijk van wat je eerder hebt gedaan in de game. De volgorde waarin jij quests doet, of dat nu een main quest of side opdracht is, bepaalt dus wat jij te zien krijgt in een volgende quest. De manier waarop dit is opgebouwd is echt meesterlijk en zorgt ervoor dat de wereld nog levendiger aanvoelt dan het al doet. Het stoort altijd enorm dat quests die je een tijdje links hebt laten liggen, nog praten over iets in de wereld wat je allang hebt opgelost, maar dat zit dus niet in Horizon Forbidden West. Als jij iets hebt gedaan, dan weten mensen dat en dit gaat van grote momenten in de main quest, tot het helpen van een stam in nood.

Mede hierdoor voelde ik mij niet gehaast om snel verder te gaan met de main quest, wat ik in sommige games wel heb. Ook al was de main quest ontzettend interessant en wilde ik weten wat er verder ging gebeuren, was de rest van de game minstens zo leuk om te ervaren. Elke keer als ik weer wat verder naar het Westen trok, wilde ik eerst alle quests in en rondom een nieuwe stad doen voordat ik verder ging en dat was uiteindelijk ook de leukste manier om te spelen. Dus als ik nog een tip mag geven in deze review, dan is het: neem de tijd, want de content naast de main quest is minstens net zo leuk als het hoofdverhaal.

De Arena is de end game

Ik heb inmiddels bijna 50 uur gespendeerd in de wereld van Horizon Forbidden West en ben nog lang niet van plan om te stoppen. Waarbij ik normaliter wel klaar ben met een game nadat ik de main quest heb voltooid, kan ik deze game niet afzetten. Forbidden West zit nog vol met interessante verhalen in side quests, met daarbij collectibles om te verzamelen door puzzels op te lossen en als klap op de vuurpijl de Arena. In de Arena, die je ergens in het midden van de game vrijspeelt, kun je de strijd aan gaan tegen de sterkste machines die je in een bepaalde tijd moet verslaan. Hierbij zit ook een online leaderboard, waar je dus kunt laten zien dat je tot de beste spelers van de wereld behoort. De Arena is de echte end game van Forbidden West en de grootste reden waarom ik niet kan stoppen met spelen. Zodra je besluit om serieus de uitdagingen van de Arena aan te gaan, kom je in een gameplay loop terecht waarin je sterker moet worden met Aloy, een uitdaging voltooit, om vervolgens bij de volgende opdracht op je plaat te gaan en weer sterker wil worden.

In de Arena kun je namelijk munten verdienen om zo de beste gear en wapens van de game te krijgen, maar daarvoor zal je hard moeten werken en eerst je bestaande gear moeten upgraden en om dat te doen, moet je onderdelen van machines verzamelen in de open wereld. Ik ben dus vele uren echt op jacht gegaan naar machines, om zo onderdelen van hun lichaam af te schieten die ik nodig had om mijn favoriete wapens sterker te maken. Dit was iets wat ik niet uitbundig deed in Zero Dawn, maar Guerrilla Games heeft nu een goede reden gegeven om de wereld in te gaan en te jagen op de meest gevaarlijke vijanden. Het is ontzettend leuk om actief bezig te zijn met sterker worden als Aloy en ook te merken dat je sterker en beter wordt. De Arena is een ontzettend slimme toevoeging, waar ik nog vele uren in zal spenderen.

Een masterclass in World Building

Ik heb het al gehad over de manier waarop het verhaal, de quests en de mensen verbonden zijn met de wereld, maar nog niet over hoe belachelijk mooi Horizon Forbidden West is. Van graslandschappen, tot de jungle, besneeuwde bergen, woestijnen en zelfs de stranden van San Fransisco, Horizon Forbidden West is met gemak de mooiste game die ik ooit heb gespeeld. De wereld is echt adembenemend mooi, met ongekend veel detail. Zelfs in de uiterste hoekjes van een jungle, waar bijna geen speler zal komen, kun je nog de blaadjes tellen aan de struikjes en weet de ontwikkelaar zelfs mos er realistisch uit te laten zien. De game is echt prachtig en ik heb nog nooit zoveel screenshots genomen als in Horizon Forbidden West. Door deze review verspreid zal je er een aantal tegen zijn gekomen, en waarschijnlijk al gedacht hebben dat het er mooi uitziet, maar de game schittert pas echt op de PlayStation 5 wanneer je deze aansluit op een goede TV.

Daarbij zijn de omgevingen niet alleen prachtig, ook Aloy heeft weer een upgrade gekregen, net als haar vrienden en andere personages. De gezichten en met name ook de gezichtsuitdrukkingen van de mensen die ze tegenkomt zijn echt fantastisch. Je kunt de emoties vaak direct aflezen van de gezichten en alhoewel dit niet altijd perfect is en ook Aloy soms wat in de leegte staart, heb ik veelal met verbazing zitten kijken naar hoe goed de animaties zijn uitgewerkt, iets wat een kritiekpuntje was in Zero Dawn.

De game heeft overigens twee opties om in te spelen, Performance en Fidelity Mode. De Perfomance Mode met 60 FPS had uiteindelijk mijn voorkeur, omdat na verloop van tijd mijn ogen pijn gaan doen van 30 FPS en het net wat lekkerder machines neerschieten is met een hogere framerate. De Fidelity Mode mag dan nog mooier zijn, de 60 FPS mode speelt wat lekkerder en is nog steeds prachtig. De screenshots die ik heb geschoten zijn ook bijna allemaal in de Performance Mode.